::how I wish you were here

Autobus.
Kleparz? Nie, spod pomnika.
Spod pomnika? To idziemy pod pomnik.

No, Ann, jaki to był numer? 129? 173?
Wsiadamy w pierwszy lepszy autobus. Trzy minutki i po lewej mijamy Kleparz. Iza jest wsciekła.

Czy naprawdę tak trudno dojechać z Długiej do Ikei?

To już! Wysiadamy!
Oczywiscie przystanek za wczesnie. Iza, pamiętaj żeby już nigdy, przenigdy nie słuchać mnie kiedy wypowiadam się na temat komunikacji miejskiej.

Jest ósma, kiedy zmachane docieramy na zakupy.
Najważniejsze: kieliszki. Głupio pić wino ze szklanek po nutelli, prawda?
I lustro. Bo nie mamy ani jednego lustra w domu.
(No to teraz mamy już dwa!)

Szanowni Państwo, zbliża się godzina dziewiąta. Informujemy, że w dniu jutrzejzym nasz sklep jes czynny od godziny dziesiątej.

Chyba nas wyganiają?

Co tam, mamy mnóstwo gadżetów!
Kraba! Dwa piękne, pomarańczowe kraby! Czerwony dywan (Izaaa! Mam w pokoju dywan vip`a!)
Trzecią już lampę- nie wiem, dlaczego nie wpadłam na to, że jest mi zupełnie zbędna?

A biednemu wiatr w oczy- z a w s z e!
Bo Izzi zapłaciła za takiego samego kraba 8 złotych, a ja aż 12! Oczywiscie pani poinformowała mnie o możliwosci zrobienia zwrotu i zakupienia kraba w wersji przecenionej, ale podczas godzinnych zakupów z krabem pod pachą zdążyłam się przyzwyczaić do tego konkretnego osobnika. Jeszcze tylko wymyslę mu imię.

Teraz się kajam: bo znów przeze mnie wsiadłysmy w zły autobus. Przynajmniej zwiedziłysmy Bronowice.
Myslę, że wyprawy do Ikei powinny stać się comiesięcznym rytuałem.

Mój pokój swieci się na czerwono, a my stukamy się nowymi kieliszkami.
Nie mam siły podniescć się z kanapy, nie wspomnieć nawet o wyprawie do Pauzy.

Czekamy na teledysk Gosi w tv, ja jestem profesjonalnym dj`em i puszczam Białego misia na zmianę z Neverending story.





ona mówi usiądź wygodnie ja polepię i zlepię w jedną częsć